टेकबहादुर विष्ट , फुङ्लिङ नगरपालिका फावाखोला गाउँको शिर नामसालिङ खर्कमा बाख्रा हेर्दै दिन बिताउनुहुन्छ । त्यस खर्कमा ७० बोयर बाख्रा (मासुका लागि पालिने अफ्रिकी जातको) चरिरहेको देख्दा जो कोहीको मन लोभिन्छ ।
विदेश छाडेर स्वदेशकै माटामा रमाउनेमध्ये टेकबहादुर एक उदाहरण हुनुहुन्छ । यसअघि उहाँले विदेश जाने विचार नगरेको होइन । अष्ट्रेलिया जाने सपना बोकेर २०५६ सालमा उहाँ काठमाडौँमा रहेको हाई हिमालयन म्यानपावर पुग्नुभयो । त्यहाँ पुगी डलर कमाएर सहरमा एउटा आफ्नै पक्की घर बनाउने, गाडी किन्ने अनि परिवारसंँग विभिन्न गाउँठाउँ घुमघाम गर्ने सपना धेरै दिन टिक्न सकेन ।
मेनपावर कम्पनी उहाँको रु आठ लाख खाएर भागेपछि रङ्गीन सपना औँसीका रातमा बदलियो । हुन त विष्टले जमानामा प्रवेशिका उत्तीर्ण गरेर प्रमाणपत्रसम्मको अध्ययन गर्नुभएको थियो । त्यतिबेला एसलसी पास गरेकाहरूले प्रशस्त जागिर पाउँथे । जुन ठाउँमा जागिर खाए पनि रोजगार कम्पनीले खाइदिएको रकम चाँडै कमाउन सकिँदैन भन्ने टेकबहादुरको मनले सोच्यो । त्यसैले उहाँलाई पैसा कमाउने एक मात्र उपाय आफैँले व्यवसाय सञ्चालन गर्नु हो जस्तो लाग्यो ।
टेकबहादुरले आफ्नै व्यवसाय सुरु गर्नुभयो । पशु पाल्ने काममा सानैदेखि रुचि भएकाले उहाँले यसमा सफलता हासिल गर्नुभयो । विष्टले २०७२ सालमा घरेलु तथा साना उद्योग ताप्लेजुङमा नामसालिङ बोयर बाख्रा फर्म दर्ता गरी बाख्रा पाल्न थाल्नुभयो । उहाँले बीउका लागि अष्ट्रेलियाबाट रु दुई लाख ५० हजार हालेर बोयर बोका ल्याउनुभयो । अहिले उहाँका गोठमा ७० बोयर र २० सानान जातका माउ छन् । उहाँकहाँ भएको बोयर बोका एउटा नै ९५ केजी जति छ । अहिलेको बोयरको मासु प्रतिकिलो रु एक हजार दुई सयमा बजारमा बिक्री हुँदै आएको छ । विष्ट मासुभन्दा पनि पाठापाठी बढी बिक्री गर्नुहुन्छ ।
पाठापाठी बिक्रीबाट आएको पैसामा खर्च कटाउँदा वर्षेनी रु सात लाख जति बचत हुन्छ । उहाँले फर्मको आम्दानीबाट एक छोरी स्नातकोत्तर, एक छोरा १२ कक्षा र अर्काे छोरालाई ताप्लेजुङ सदरमुकाम फुङ्लिङमा विद्यालयमा पढाउँदै आउनुभएको छ । टेकबहादुरले बाख्रा पालेर आम्दानी गर्न अरुलाई पनि सघाइरहनुभएको छ । उहाँले जिल्लाका नौ पालिकाका बाख्रापालकलाई बोयरको बीउ बोका दिँदै आउनुभएको छ ।
बाख्रा पाल्न टेकबहादुरले स्थानीय सरकारबाट सहयोग पाउनुभएको छ । खोर बनाउनका लागि फुङ्लिङ नगरपालिकाले उहाँलाई रु दुई लाख सहयोग ग¥यो । त्यसमा रु दुई लाख थपेर उहाँले खोर बनाउनुभयो । घरेलु तथा साना उद्योग कार्यालयले पनि उहाँलाई आवश्यक सामग्री उपलब्ध गरायो ।
टेकबहादुर बाख्रा गोठालो लाग्नु पर्दैन । बीउका बोका र पाठपाठीबाहेक सबै बाख्रा खर्कमा छाडिन्छ । साँझ परेपछि बाख्रा आपैmँ खोर फर्किन्छन् । यसरी खर्कमा छाडिदिँदा जुका, किर्ना र झरीले सताउने गरेकाले उहाँले छिट्टै जग्गा भाडामा लिएर आधुनिक खोर बनाई बाख्रा बाँधेर पाल्ने विचार गर्नुभएको छ ।
“अब मेरो एउटा सपना छ, अबको केही वर्षमा आफ्नै गाडी चढ्ने”, उहाँले भन्नुभयो, “यसका लागि अझ बढी आम्दानी गर्न फर्म विस्तार गर्ने विचारमा छु ।” ऋण लिन भने उहाँलाई अलि समस्या भएको छ । नेपाल बैंक लिमिटेडले चार प्रतिशत वार्षिक ब्याजमा ऋण दिने भनी एक वर्ष झुलायो । अन्त्यमा गाउँको जग्गा धितो नलिने भनी ऋण नदिएको नमीठो अनुभव उहाँसँग छ । उहाँका विचारमा व्यवसायीको व्यवसाय तथा फर्मलाई धितो राखेर बैंकले सहुलियत ब्याज दरमा ऋण दिनुपर्छ । टेकबहादुर अष्टे«लिया जान नसके पनि त्यहाँका बोयर जातका बाख्राका सन्तानसँग दिन बिताउँदै त्यहाँ कमाइने जति पैसा आफ्नै गाउँघरमा कमाउन पाउँदा निकै खुशी रहेको बताउनुहुन्छ ।
उहाँ मात्र होइन फुङ्लिङ नगरपालिका, पाथीभरा चोकका फेन्सी व्यापारी डिल्ली थेबे पनि कृषिमा तानिनुभएको छ । गत वर्ष कोभिड–१९ पैmलिएपछि लामो समय पसल बन्द गर्नुपर्दा उहाँलाई घाटा लाग्यो । त्यसपछि कोरोनाको दोस्रो लहर आउनु अगाडि उहाँले पसल बेचिदिनुभयो । थेबे अहिले पहिले फेन्सी पसलमा जति व्यस्त हुनुहुन्थो, त्यसभन्दा धेरै व्यस्त अहिले हुनुहुन्छ । उहाँलाई व्यस्त राख्ने काम मुक्कुम मल्टीएग्रो भेट प्रालिले गरेको हो । थेबेसमेत पाँच जना मिलेर पाथीभराङ्याङवर गाउँपालिका, नाङ्खल्याङमा ९८ रोपनी जग्गा किनेर यो काम थालेका हुन् अहिलेसम्म रु एक करोड लगानी भइसकेको छ ।
सो फार्ममा अहिले ६० बाख्रा, २०० स्थानीय कुखुरा र सात माऊ बङ्गुर छन् । ह्याचिङ मेसिननमार्फत प्रत्येक हप्ता कुखुराका १०० चल्ला उत्पादन हुँदै आएको छ । उहाँहरूले फलफूल र तरकारी खेतीमा पनि लगानी गर्नुभएको छ । फुङ्लिङ नगरपालिकाले लगानीको ७५ प्रतिशत अनुदान दिएकाले केरा, दाँते ओखर, कागती र सुन्तला जस्ता फलफूलमा समेत लगानी छ ।
फेन्सी पसलमा उहाँले कसैलाई रोजगारी दिनुभएको थिएन । यता फार्ममा चार जनालाई रोजगारी दिइएको छ । फर्ममा काम गर्ने कर्मचारीलाई महिनाको रु ६० हजार तलबभत्ता दिइएको छ । “कपडा पसलमा पनि ठीकै थियो । घामपानीमा निस्कन पर्दैनथ्यो । पानी पर्दा पनि, घाम लाग्दा पनि ग्राहक छाता ओढेर आउनुहुन्थो । सामान बेचेर दुई चार रुपैयाँ जम्मा हुन्थ्यो तर त्यो उत्पादनमूलक व्यवसाय होइन”, उहाँले भन्नुयो । फार्म उत्पादनमूलक काम भएकाले थेबे दङ्ग पर्नुभएको छ । “अरूको उत्पादन बिक्री गरेर दुई चार रुपैयाँ कमाएको गर्व गर्नुभन्दा आफ्नै पौरखले उत्पादन गरेको सामग्री बिक्री गरेर दुई चार रुपैयाँ हातमा पर्दाको आनन्द छुट्टै हुँदोरहेछ”, उहाँ गर्व गर्नुहुन्छ । अरूको काम गर्नुभन्दा आफूले इच्छा लागेको उत्पादनमूलक व्यवसाय गरेमा आय स्रोतको राम्रो बाटो हुनाका साथै आफ्नो पहिचान राख्न सकिने उहाँको भनाइ छ ।
टेकबहादुर र थेबे मात्र नभई पछिलो समयमा कृषिसँंग सम्बन्धित उद्योगले युवा पुस्ताको मन तान्न थालेको छ । फुङ्लिङ नगरपालिका, फाखोलाका कमल विष्ट स्थापित सञ्चारकर्मी हुनुहुन्छ । नेपाल पत्रकार महासङ्घका सदस्य उहाँले लामो समय फक्ताङलुङ एफएम रेडियोमा काम गर्नुभयो ।
पत्रकार भएर आर्थिक क्रान्ति हुँदैन भन्ने लागेर अहिले उहाँ हर्कटे पशुपालन तथा कृषि फार्म चलाउन लाग्नुभएको छ । अहिले उहाँ बाख्राको खोर बनाउन व्यस्त हुनुहुन्छ । उहाँले पाथीभरायावरक गाउँपालिका, नाङ्खल्याङमा २० रोपनी जग्गा खरिद गरेर गोठ बनाउन थाल्नुभएको छ । प्रदेश नं १ कृषि, भूमि व्यवस्था तथा सहकारी मन्त्रालयले खोर बनाउन कमललाई रु ६ लाख ६८ हजार अनुदान दिएको छ । प्रदेश सरकारको ७५ प्रतिशत अनुदान र फाराम सञ्चालकको २५ प्रतिशत लगानीमा खोर बन्दै गरेको गरेको कमलले बताउनु्भयो । बाह्र कक्षा उत्तीर्ण कमलले अहिलेसम्म जागिरका लागि कतै आवेदन दिनुभएको छैन । “बरु म जस्तै बेरोजगारहरूलाई रोजगारी दिने विचारमा छु”, उहाँले भन्नुभयो ।
दशवर्षे जनयुद्धमा हिँड्नुभएका पाथीभरायाङ्वरक गाउँपालिकाका रमेश राई पनि सात वर्षअघिदेखि कृषि क्षेत्रमा रमाउन थाल्नुभएको छ । जिल्लामा क्रियाशील र स्थापित नेता ‘रसिक’ले अहिले फुङलिङ नगरपालिकामा डुम्री कृषि फर्म सञ्चालन गर्दै आउनुभएको छ । उहाँका फार्मबाट मासिक चार सय किलो च्याउ उत्पादन हुँदै आएको छ । च्याउको बजार धेरै राम्रो छ । प्रतिकिलो रु २४० मा च्याउ बिक्री हुन्छ । परिवारसँग बसेर मासिक रु एक लाखको हाराहारीमा आम्दानी हुन थालेपछि उहाँ दङ्ग हुनुहुन्छ ।
युवाले खाडी मुलुक तथा भारत जानुभन्दा आफ्नै देशमा पसिना बगाउन सकेमा धेरै आम्दानी गर्न सकिने उहाँ बताउनुहुन्छ । आधुनिक प्रविधि प्रयोग गरेर देशमै कृषि व्यवसाय गरेमा विदेश जानु नपर्ने उहाँको भनाइ छ । “बेरोजगार तथा इच्छुक युवाहरू आउनुस् । यहाँ रोजगारी दिन्छु, सीप पनि सिकाउँछु”, उहाँ भन्नुहुन्छ, “विदेशी भूमिमा घण्टौँ पसिना बगाएर छोराछोरीको पालनपोषण गर्नुभन्दा नेपाली भूमिमै पसिना बगाएर आम्दानी गर्न सकिन्छ । ” विदेशमा पसिना बगाउनुभन्दा आफ्नै देशमा कृषि वा अन्य व्यवसाय गरेर मनग्य आम्दानी हुने भएकाले स्वदेशमै केही गर्न उहाँ युवालाई सुझाउनुहुन्छ । “बाख्राबाट पनि राम्रै आम्दानी हुन्छ, गरे देशमै सुन फलाउन सकिन्छ” राईले भन्नुभयो ।
जिल्लामा प्रत्येक वर्ष वैदेशिक रोजगारीमा जानेको तथ्याङ्क हेर्ने हो भने हजारभन्दा धेरै खाडी मुलकमा जाने गरेका छन् । विसं २०७५ मा एक हजार ५८८ र २०७६ मा एक हजार ८६८ जनाले वैदेशिक रोजगारीमा जानका लागि राहदानी बनाएकामा २०७७ सालमा घटेर एक हजार ९३ जनाले बनाएको जिल्ला प्रशासन कार्यालयका सूचना अधिकारी गायत्रा अधिकारीले बताउनुभयो । तीन वर्षको मात्र तथ्याङ्क हेर्दा जिल्लामा चार हजार ५४९ जना वैदेशिक रोजगारीमा गएको देखिन्छ ।
जिल्लामा पछिल्लो पुस्ताका युवामा कृषि क्षेत्रप्रति आकर्षण बढ्दै गएको घरेलु तथा साना उद्योग कार्यालय ताप्लेजुङका उद्योग अधिकृत देउप्रसाद तामाङले बताउनुभयो । “आफ्नै गाउँठाउँमा सुन फलाउन सकिन्छ”, उहाँले भन्नुभयो । जिल्लामा प्रत्येक वर्ष घरेलु तथा साना उद्योग दर्ता गर्नेहरू बढ्दै गएको जिल्ला उद्योग कार्यालयको तथ्याङ्कले जनाएको छ । जिल्लामा एक हजार ३०५ उद्योग तथा फर्म दर्ता भएर सञ्चालन भइरहेको कार्यालयले जनाएको छ । विभिन्न व्यापार, व्यवसाय सञ्चालन गर्नका लागि एक हजार दश फर्म दर्ता भएको छ । सबैभन्दा धेरै कृषिसँग सम्बन्धित उद्योग तथा फर्म दर्ता भएको उद्योग अधिकृत तामाङले बताउनुभयो ।
